โอกาสครั้งที่สอง : คุณพ่อมหาเศรษฐีของฉัน

ลิลลี่ มาร์ตินไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเจอเดวิด โจนส์ในสถานการณ์แบบนี้

การหย่าร้างของพวกเขาได้ทิ้งบาดแผลลึกไว้ให้ทั้งสองฝ่าย

แต่หกปีได้ผ่านพ้นไป และตอนนี้เธอกำลังแสร้งทำเป็นคบหากับโจชัว โทมัส นักแสดงนำชายในละครเรื่องใหม่ของเธอ เพื่อสร้างกระแสความนิยมให้ตัวเอง พวกเขาถึงกับไปปรากฏตัวในรายการเรียลลิตี้หาคู่ "เลิฟ อันล็อก" ที่ต้นสังกัดของพวกเขาจัดฉากขึ้น

"คุณลิลลี่ครับ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าคนในอุดมคติของคุณเป็นแบบไหน" พิธีกรถาม

โจชัวส่งยิ้มเจิดจ้าให้เธอทันทีที่คำถามนั้นถูกเอ่ยขึ้นมา

ลิลลี่คิดในใจ นี่แหละวงการบันเทิง ทักษะการแสดงทั้งหมดที่เรามี ต้องเอามาใช้กันตรงนี้

ในขณะที่บรรยากาศกำลังคึกคักได้ที่และเธอกำลังจะแสร้งยิ้ม เธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นเดวิดซึ่งเพิ่งเข้ามานั่งประจำที่

เขาสวมสูทสีดำที่ตัดเย็บอย่างประณีตไร้ที่ติซึ่งขับเน้นรูปร่างสูงสง่าของเขาให้โดดเด่นยิ่งขึ้น เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็แผ่รังสีของความสง่างามที่เย็นชาออกมา ท่าทีของเขาห่างเหินราวกับน้ำแข็ง

ลิลลี่ชะงักไปชั่วขณะ แต่ประสบการณ์หลายปีช่วยให้เธอควบคุมสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

เขากลับมาประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

มันดูแปลกที่นักแสดงชายยอดเยี่ยมจะมาเป็นแขกรับเชิญในรายการหาคู่...

"หน้าตาเกลี้ยงเกลา ดวงตาใส จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูป... คนที่ดูอ่อนโยนและหล่อเหลาค่ะ"

หัวใจของลิลลี่เต้นระรัว ลำคอแห้งผาก ในหัวขาวโพลน และตามสัญชาตญาณ เธอกำมือแน่น ความชื้นและอาการเจ็บแปลบที่ฝ่ามือแทบจะเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยยึดเหนี่ยวสติของเธอไว้

"คุณกำลังพูดถึงใครเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ" เดวิดถามพลางขยับแว่นแล้วมองมาที่ลิลลี่

ผ่านเลนส์แว่น ลิลลี่เห็นภาพสะท้อนที่ตื่นตระหนกของตัวเอง เธอพยายามจะเบนสายตาหนี แต่สายตาของเธอกลับถูกดึงดูดไปยังเดวิดราวกับมีแม่เหล็ก

ปกเสื้อเชิ้ตของเขาตั้งตรง ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเล็กน้อย และแสงไฟในสตูดิโอก็ทอดเงาเล็กๆ ลงบนขนตาของเขา...

ภาพชายหนุ่มวัย 29 ปีซ้อนทับกับเด็กหนุ่มวัย 17 ปีในชุดกีฬา เด็กในอุปการะผู้เคยมีแววตาสดใสกระจ่างใสคนนั้น ถูกบีบให้ต้องมีความสัมพันธ์ลับๆ กับลูกสาวร่างท้วมของครอบครัวเศรษฐี

"ฮ่าๆ ทุกคนก็มีภาพคนในอุดมคติอยู่ในใจกันทั้งนั้นแหละครับ" โจชัวพูดอย่างมีเลศนัย เป็นการเติมเชื้อไฟให้ประเด็นร้อนในคืนนี้

พิธีกรเปลี่ยนไปถามแขกรับเชิญคนถัดไป และเดวิดก็ยังคงมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นตามปกติ

งั้นแสดงว่าเขาจำฉันไม่ได้

หัวใจของลิลลี่ก็สงบลงในที่สุด และเธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ตอนนี้เธอคือนักแสดงสาวลิลลี่ มาร์ติน ไม่ใช่เอมิลี่ จอห์นสันคนเดิมในอดีตอีกต่อไป

ด้วยความสูงเกือบหกฟุตและน้ำหนักเพียง 108 ปอนด์ เธอหายจากอาการป่วยในอดีตอย่างสมบูรณ์และกลับมามีผิวพรรณที่สุขภาพดีอีกครั้ง

ในช่วงพักการถ่ายทำ หลายคนรีบเข้าไปขอลายเซ็นของเดวิด

โจชัวดึงแขนเธอให้เข้าไปร่วมวงด้วยความกระตือรือร้น

เมื่อเข้าไปใกล้ขึ้น ลิลลี่ก็อดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดเข้าหาเดวิด ใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้านำพาความคิดของเธอย้อนกลับไปที่ห้องไอซียู

คลื่นไฟฟ้าหัวใจบนจอภาพอ่อนแรงแต่ยังคงเต้นอยู่

ข้อมูลสัญญาณชีพที่แสดงผลแบบเรียลไทม์คอยย้ำเตือนเธออยู่ตลอดเวลาว่าระดับออกซิเจนในเลือดของลูกชายเธอนั้นอยู่ในเกณฑ์ที่น่าเป็นห่วงเสมอ

นิ้วของเธอเผลอกำแน่นขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งช่างแต่งหน้าเรียกเธอ เธอจึงรีบคลายมือออก

"คุณมาร์ตินคะ เราต้องเติมลิปสติกให้หน่อยนะคะ เดี๋ยวสีจะจางตอนออกกล้อง" ช่างแต่งหน้าเตือนเธอเบาๆ พลางหยิบลิปกลอสสีเบอร์รี่ขึ้นมาเติมให้ลิลลี่

หางตาของเธอเหลือบไปมองเดวิด

เดวิดสวมแว่นตาไร้กรอบ ยังคงดูเฉยชาและสง่างามเช่นเคย ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ดวงตาลึกของเขาจับจ้องไปยังนักแสดงคนอื่นๆ ที่กำลังพูดคุยกัน เมื่อได้ยินคำชมของพวกเขา ริมฝีปากบางของเขาก็เม้มเป็นเส้นตรง

ทันใดนั้น เขาก็หันมาทางลิลลี่แล้วพูดว่า "การแสดงของคุณในหนังเรื่องล่าสุดค่อนข้างดีเลยนะ ดูเหมือนว่าเรื่องต่อไปเราจะได้ร่วมงานกัน"

เดวิดเงยหน้าขึ้น และภาพที่เห็นคือลิลลี่ในชุดสลิปเดรสผ้าไหมสีชมพูอ่อน เป็นสีที่เลือกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ อ่อนโยนและไม่ดูร้อนแรงจนเกินไป ขับเน้นส่วนโค้งส่วนเว้าของเธอโดยไม่เปิดเผยมากเกินไป ลงตัวอย่างพอเหมาะพอดี

ผู้หญิงสวยเป็นเรื่องธรรมดาในวงการบันเทิง แต่วันนี้เดวิดอดไม่ได้ที่จะมองลิลลี่เพิ่มอีกสองสามครั้ง

ดีไซน์ของชุดสลิปเดรสเผยให้เห็นไหปลาร้าและแนวไหล่ที่สง่างาม ผิวเนียนของเธอเปล่งประกายภายใต้แสงไฟอันอบอุ่น

"ฉันมีบทพูดไม่กี่ประโยคเองค่ะ แถมยังออกกล้องน้อยมาก ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เข้าฉากด้วยกันหรอกค่ะ คุณโจนส์" เธอตอบอย่างสุภาพแล้วเบนสายตาไปทางอื่น

การถ่ายทำรายการดำเนินต่อไป เดวิดขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดว่าลิลลี่คงมองว่าเขาจุ้นจ้านเกินไป เขาจึงไม่ได้รบกวนเธออีก แต่เขาก็สลัดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดที่ทำให้เขาอยากจะคุยกับเธอให้มากขึ้นออกไปไม่ได้

หลังจากบ่ายอันวุ่นวาย เดวิดก็กลับมาที่ห้องแต่งตัวของเขา ไม่นาน วิลเลียม บราวน์ โปรดิวเซอร์ของรายการก็รีบวิ่งเข้ามา

"เดวิด นี่นายทุ่มสุดตัวเพื่อมีอา วิลสันเลยนะเนี่ย เธอยังไม่มาเป็นแขกรับเชิญอีกตั้งหลายตอน แต่นายก็มาที่นี่เพื่อสนับสนุนเธอแล้วเหรอ? เออใช่ อาทิตย์หน้ามีงานเลี้ยงรุ่นนะ เพื่อนเก่าที่อยู่ในเอเมอรัลด์ซิตี้จะมากันหมดเลย หลายปีมานี้นายยุ่งตลอด คราวนี้ห้ามพลาดนะเว้ย"

"รู้แล้วน่า ถ้าไม่มีธุระอะไรด่วน ฉันจะไป" เดวิดตอบอย่างใจเย็น

"เดวิด นายไม่รู้หรอกว่าเราจัดงานเลี้ยงรุ่นกันมากี่ครั้งแล้ว นาย มีอา แล้วก็เอมิลี่ พลาดตลอดเลย"

เมื่อพูดถึงเพื่อนร่วมรุ่นนิสัยแปลกๆ วิลเลียมก็พูดไม่หยุด "นายจำเอมิลี่ที่อ้วนมากๆ คนนั้นได้ไหม? เธอหายตัวไปก่อนเรียนจบด้วยซ้ำ เมื่อก่อนเธอชอบเดินตามนายต้อยๆ เลย น่ารำคาญจะตาย นายคงรำคาญเธอมากแน่ๆ"

ร่างของเดวิดเกร็งขึ้นเล็กน้อย สีหน้าที่เคยเรียบเฉยปรากฏระลอกคลื่นของอารมณ์พาดผ่าน

"เดวิด นายเหม่ออะไรอยู่"

"...เธอหายไปนานแค่ไหนแล้ว"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบอย่างยิ่ง ถึงขั้นจงใจเว้นระยะห่าง แต่ปลายนิ้วที่ข้อนิ้วเด่นชัดของเขากลับไล้ไปมาตามขอบเสื้อโค้ตเนื้อหยาบอย่างกระวนกระวาย ซึ่งเป็นสัญญาณของความวิตกกังวลที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ใคร? เอมิลี่เหรอ? ไม่มีใครติดต่อเธอได้หรอก เธอคงไปขัดขาใครเข้าแล้วโดนส่งไปโรงเชือดแล้วล่ะมั้ง! ฮ่าฮ่า!"

วิลเลียมยังคงพูดต่อไป แต่เดวิดเลิกฟังแล้ว เขาเหนื่อยเกินกว่าจะตอบข้อความจากผู้จัดการส่วนตัว

เมื่อกลับมาถึงวิลล่าเอมเมอรัลด์ซิตี้ เดวิดตรงไปยังส่วนที่ลึกที่สุดของตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกล่องของขวัญที่บรรจุนาฬิกาเรือนพิเศษออกมา

หน้าปัดนาฬิกามีรอยขีดข่วนมากมาย เขาจึงเก็บมันไว้อย่างดี

เอมิลี่?

เมื่อนึกถึงเธอ เดวิดก็รู้สึกว่าบางสิ่งที่เขาพยายามเก็บกดไว้กำลังจะปะทุออกมา—มันคือความโกรธ? ความรังเกียจ? หรือความกลัวที่ลึกลงไปซึ่งเขาไม่ต้องการยอมรับ?

ลิลลี่ขับรถคันเล็กของเธอไปยังโรงพยาบาล ความคิดในหัวสับสนวุ่นวาย แม้กระทั่งหวนนึกไปถึงดาดฟ้าของโรงเรียนมัธยม...

วันนั้น เธอได้รับโน้ตจากเดวิดที่นัดให้เธอไปพบบนดาดฟ้า

เธอขึ้นไปด้วยใจที่เปี่ยมสุข แต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาของเดวิด

"พวกแกจะทำอะไรกับเธอก็ได้ แต่อย่าฆ่าเธอก็พอ ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกแกสนใจคนอ้วนขนาดนี้ได้ยังไง"

"ฉันก็แค่สงสัยน่ะ เธอทั้งอ้วนทั้งน่าขยะแขยง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกทนอยู่ใกล้ๆ เธอได้ทุกวัน"

"อีกไม่นานเราก็จะแยกกันแล้ว อีกเดือนเดียวฉันก็จะไปต่างประเทศ" เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงห่างเหินเช่นเคย ราวกับไม่มีอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเขาได้

วันนั้น ลิลลี่ที่ยืนอยู่นอกประตูทางขึ้นดาดฟ้า หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

เดวิดเคยเป็นเด็กหนุ่มเนื้อหอมจากครอบครัวร่ำรวย ลิลลี่คิดเสมอว่าเขาอยู่สูงเกินเอื้อม อย่างไรก็ตาม ครอบครัวของเขาประสบปัญหาในช่วงที่เขาเรียนมัธยมปลาย และเมื่อพวกเขากลับมาพบกันอีกครั้ง พ่อของเขาก็ทำงานเป็นคนขับรถให้กับครอบครัวของเธอ

การอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันทำให้พวกเขาพบเจอกันบ่อยครั้ง เอมิลี่ทำทุกวิถีทางเพื่อตอบสนองความต้องการของเขา เฝ้าฟูมฟักความรักที่มีต่อเขาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งวันที่เขาชวนเพื่อนๆ มาจัดปาร์ตี้ที่วิลล่าของตระกูลจอห์นสัน

วัยรุ่นมักอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ พวกเขาสังเกตเห็นความตึงเครียดระหว่างเอมิลี่กับเดวิดได้อย่างรวดเร็ว และยอมให้เอมิลี่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของพวกเขา

บนดาดฟ้าของวิลล่าตระกูลจอห์นสันในวันนั้น เดวิดมองเอมิลี่ที่กำลังวิ่งวุ่นไปมาแล้วคว้าแขนเธอไว้

"อยู่ข้างๆ ฉันก็พอ ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา"

นับเป็นครั้งที่หาได้ยากที่เขาแสดงความห่วงใย เอมิลี่รู้สึกเขินอายเล็กน้อยขณะกุมมือเขาไว้ วินาทีที่สายตาของพวกเขาสบกัน บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองก็เปลี่ยนไป เธอจำได้ว่าตัวเองกลั้นหายใจ ดวงตาใสซื่อของเธอสบกับสายตาของเขาอย่างเงียบงัน

เอมิลี่ไม่ได้น่าเกลียด แต่เป็นเพราะอาการป่วยที่ทำให้น้ำหนักของเธอเพิ่มขึ้น แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าความร้อนระอุในวันนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาทำอะไรลงไปโดยขาดความยั้งคิดหรือไม่

เมื่อริมฝีปากที่สั่นเทาของพวกเขาสัมผัสกัน ทั้งคู่ต่างถูกจุดประกายด้วยบางสิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้ สมองของพวกเขากลายเป็นสีขาวโพลน

พวกเขามัวเมาอยู่กับห้วงขณะนั้นจนไม่ทันสังเกตเห็นเสียงประตูทางขึ้นดาดฟ้าที่เปิดออกเบาๆ ตามมาด้วยเสียงสูดลมหายใจและคำสบถอย่างไม่อยากเชื่อ

สีหน้าของเดวิดในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ลิลลี่ไม่มีวันลืม

มันเป็นการผสมผสานระหว่างความขยะแขยง ความเกลียดชัง และความรังเกียจเดียดฉันท์ ราวกับตื่นจากฝันร้าย—เป็นความอัปยศอดสูอย่างที่สุด

นับจากวันนั้น ข่าวลือเกี่ยวกับเธอก็เปลี่ยนจากเด็กอ้วนไปเป็นผู้หญิงสำส่อนที่คอยยั่วยวนผู้ชาย เดวิดไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ผู้คนใส่ร้ายป้ายสีเธอ และนับจากวันนั้น เขาก็เริ่มหลีกเลี่ยงลิลลี่

ชีวิตของลิลลี่ยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีก เพื่อนร่วมชั้นที่เคยรังแกเธอเพราะอาการป่วยอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเพราะเธอไป "แตะต้อง" เดวิด ทำให้ชีวิตในโรงเรียนของเธอกลายเป็นฝันร้าย

ลิลลี่บังคับตัวเองให้ก้าวผ่านความเจ็บปวด เธอจอดรถในโรงจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล

เมื่อเธอมาถึงห้องพักผู้ป่วยของลูกชาย เธอก็ยังไม่สามารถสลัดความเจ็บปวดนั้นออกไปได้

เชส มาร์ติน สัมผัสได้ถึงความไม่สบายใจของเธอ จึงคว้ามือของเธอมาเขย่าเบาๆ พร้อมปลอบโยนด้วยเสียงนุ่มนวลว่า "แม่ครับ"

เสียงนั้นดึงลิลลี่กลับมาจากความทรงจำที่น่าอึดอัด เธอไม่อาจทนคิดถึงมันได้อีกต่อไป มันเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอ

"วันนี้เหนื่อยไหมครับ ผมเห็นพ่อในตัวอย่างรายการของแม่ด้วย"

เมื่อเชสโตขึ้น เขาก็เริ่มดูเหมือนเดวิดมากขึ้นเรื่อยๆ

ลิลลี่ไม่คาดคิดว่าเชสจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เมื่อสบเข้ากับดวงตาใสแจ๋วของเขา เธอก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

เธอพลันตระหนักได้ว่าเชส ซึ่งต้องต่อสู้กับโรคเกล็ดเลือดต่ำมาตั้งแต่เกิด ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล

แม้ว่าเธอจะให้เหตุผลมากมายเกี่ยวกับการหายไปของเดวิด แต่เชสก็ยังคงอ่อนไหวอย่างมากกับการขาดพ่อ

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่า เมื่อปีที่แล้วเชสเจอ "รูปถ่าย" ของเธอกับเดวิดในลิ้นชัก ซึ่งเป็นภาพตัดแปะที่เธอทำขึ้นเอง

"แค่หน้าคล้ายกันเท่านั้นแหละลูก เชส เราไปนอนกันดีไหม?" ลิลลี่จูบหน้าผากของเชสแล้วกอดเขาไว้แน่น

หลังจากที่เชสหลับไปแล้ว ลิลลี่จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมาและเห็นข้อความมากมายจากโอลิเวีย สมิธ เพื่อนของเธอ

"ลิลลี่! รุ่นของแกกำลังจะจัดงานเลี้ยงรุ่นอีกแล้วนะ แล้วฉันได้ยินมาว่าเดวิดกับมีอาก็จะไปด้วย แกจะไปไหม? วิลเลียมถึงกับมาตามหาแกผ่านฉันเลยนะ แน่นอนว่าฉันไม่ได้บอกอะไรเขาไป เป็นเรื่องของแก แต่ฉันอยากรู้! พวกนั้นกล้าดียังไงมาบอกว่าแกตายไปแล้ว ถ้าพวกเขารู้ว่าตอนนี้แกเป็นดาราดังแล้วก็สวยขนาดนี้ พวกเขาจะต้องเสียใจแน่ๆ"

ลิลลี่ส่ายหัวให้กับข้อความเหล่านั้น

เอมิลี่ตายไปแล้ว ถูกฝังอยู่ในอดีต ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาหมดเรื่องที่จะนินทาแล้ว ก็คงไม่มาตามหาเธอหรอก มันน่าขำสิ้นดี

"ปล่อยให้พวกเขาคิดแบบนั้นไปเถอะ ฉันอยู่โรงพยาบาลกับเชส มาเยี่ยมสิ เขาคิดถึงแกนะ"

"ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานเราก็ได้เจอกันแล้ว แบรนด์ของเรากำลังหาพรีเซนเตอร์คนใหม่ แล้วฉันก็เชียร์แกสุดตัวเลย มีโอกาสแน่นอน"

บทสนทนาของพวกเธอทำให้ลิลลี่อารมณ์ดีขึ้น

จากนั้นโอลิเวียก็ส่งข้อความมาอีก: "ว่าแต่ลิลลี่ ฉันเห็นแกกับเดวิดในรายการนั้นแล้วนะ เขารู้รึเปล่าว่าเป็นแก?"